O Holoceno Medio abarca un período de 2.700 anos caracterizados por un incremento da termicidad. O Holoceno Medio: 7.800-2.500 cal. BP., foi con toda probabilidade o período máis propicio para a expansión dos bosques no NW da Península Ibérica durante o actual interglaciar (Allen et al., 1996; Ramil-Rego, 1992; Ramil-Rego et al., 1998; 2005; Muñoz Sobrino et al., 1997, 2001, 2004). Aínda que os datos isotópicos procedentes de Grenlandia só indican un declive importante dos valores de δ 18 Ou a partir do 2.500 cal. BP, existen evidencias tanto paleoecolóxicas, como xeomorfolóxicas que reflicten unha importante heteroxeneidade nas condicións ambientais ao longo deste período, con fases de maior ou menor temperatura, cuxa periodización rexional e subrexional non está aínda resolta (Figs. 14, 15).
 
Entre o 7.800 e 7.400 cal BP., produciríase unha fase de maior termicidade reflectida nos rexistros polínicos procedentes das turbeiras do Cantábrico occidental, como unha rápida recuperación dos bosques caducifolios, fundamentalmente de Quercus, Corylus, e en menor medida Betula. Un fenómeno análogo ocorreu tamén nas montañas do Cantábrico oriental, onde mesmo abeledos (Corylus) parecen colonizar durante este período antigos humidais e breixeiras (Muñoz Sobrino et al. 2005).
 
Tras esta fase inicial prodúcese entre 7,4-6,3 ka cal. BP., outra de menor termicidade que se manifesta a nivel local ou subrexional por unha modificación na configuración altitudinal da vexetación, propiciando nalgunhas áreas a expansión dos bosques de carácter montano, ou no seu caso a expansión das formacións de matogueiras, máis ou menos abertos, sobre áreas ocupadas por bosques mesófilos. Un exemplo da expansión dos bosques montanos apréciase na Serra do Xistral, onde a turbeira do Porto da Gañidoira (Ramil-Rego et al. 1993), rexistra a final da primeira fase térmica e durante a fase fría intermedia, un período de expansión do bidueiral, o cal chega a invadir inicialmente a área ocupada por a turbeira, na que se puideron recuperar diversos troncos, ramas e raíces datadas en 6.895 ± 50 BP [7.839-7.650 cal BP]. O dominio do bidueiral manterase ata o 3.735 ± 40 BP [4.181-3.976 cal. BP], grazas ao descenso de humidade que se mantén nesta fase fría. A última fase do Holoceno Medio (6.300-2.500 cal BP.) vén marcada por unha maior termicidade, reflectida de novo pola difusión ó expansión de elementos de carácter termófilo (Arbutus, Hummulus, Ulmus, Celtis, etc), aínda que en ningún caso adquiren a suficiente importancia para dominar fronte ao resto dos elementos mesófilos (Quercus, Corylus, Alnus, Fagus).