Durante o Precámbrico houbo un intenso vulcanismo. As rocas formadas neste Supereón son principalmente ígneas e metamórficas. Estes materiais sufriron ao longo da historia importantes transformacións o que determina que a súa presenza sexan raras e moi transformadas. Durante o transcurso do eón proterozoico ocorreron dous grandes oroxenias, a última das cales coincide cunha gran glaciación (período de arrefriado mundial, con nevadas, avance de glaciares nas montañas e engrosamento da capa de xeo nos mares fríos). Finalizada iníciase un período de estabilidade tanto cortical como a nivel da atmosfera. Nesta última desaparece o amoníaco, o metano e o ácido sulfúricos, sendo remplazados por osíxeno e nitróxeno. A partir de 2.500 Ma, as condicións climáticas da Terra adquiren unha certa estabilidade coa sucesión de ciclos tépedos e fríos, estes últimos representados por distintas glaciaciones.
 
Durante o Pecámbrico e concretamente no Arcaico rexístranse as primeiras evidencias de vida no planeta que se corresponden con restos de bacterias en rocas de Nuvvuagittuq, Quebec, Canada (Dood et ao. 2017), cuxa antigüidade foi datada en 4.300 – 3.770 Ma. Nestas rocas se han identificados restos tubitos e fibras compostos por hematita (un óxido de ferro) que, ás veces, bifúrcanse e termina en vultos. Estas formacións son comúns en fósiles máis recentes asociados coa actividade oxidativa en chemineas hidrotermais de bacterias para así conseguir enerxía. Por tanto, estas estruturas son moi similares aos que deixaría bacterias que metabolizaran o ferro. De feito, estas rocas parecen que están asociadas ao que podería ser unha cheminea hidrotermal da época rica en ferro. Ademais destas estruturas os investigadores implicados han atopado trazas de carbono, calcio e fósforo que terían orixe biolóxica ao ser estes elementos comúns nos seres vivos. Ao que hai que engadir rosetas e gránulos de grafito. Estas rosetas e gránulos tamén foron achados en rocas desa idade, pero a súa orixe biolóxica é tema de debate. Aínda que neste caso conteñen apatita (fosfato cálcico), o que apoiaría a súa orixe biolóxica. Estas estruturas compostas deses minerais é o que se espera de procesos de putrefacción, tal e como se documentou no rexistro xeolóxico ata a actualidade (cf. Dodd et ao. 2017).

Os estromatolitos (grego στρ?μα stróma = capa y λ?θο lítho = pedra) son micro-bialitos, estruturas minerais bioconstruidas, finamente estratificadas de morfoloxía laminar, orixinados pola produción, captura e fixación de partículas carbonatadas (CACO3) por parte de biopelículas de bacterias, especialmente de cianobacterias. As cianobacterias, mediante fotosíntesis, liberan osíxeno e captan da atmosfera grandes cantidades de dióxido de carbono para formar carbonatos que, ao precipitar, dan lugar a unha estrutura laminar coñecida como estromatolitos. O espesor das láminas adoita ser inferior a algúns milímetros e a súa morfoloxía é variada, podendo ser plana, hemisférica ou columnar.
 
En 1953 o xeólogo Stanley Tyler descubriu por primeira vez microfósiles en rocas precámbricas procedentes da Cordilleira Gunflint en Minesota-Ontario (USA), o que fixo retroceder a orixe da vida para fai uns 1.800 Ma, quedando así encadrada no Proterozoico. Posteriormente as formacións de estromatolitos de Warrawoona, NW Australia, fixaban a súa presenza fai 3.500 Ma. (Hickman, 1983; 2016); Buick, 1985). Mentres que os atopados en Canadá ampla a súa antigüidade ao intervalo 4.300 – 3.770 Ma. (Dood et ao. 2017).
 
Fai uns 670 millóns de anos, ao final do Protezoroico, apareceron en mares poucos profundos e nas orillas dos continentes as primeiros corais brandos, as medusas, os anélidos e outros animais de corpo brando, que conforman a designada como “Fauna de Ediacara”.