Estima da Biodiversidade (Diversidade α, β, γ)
 
En 1960, R.H. Whittaker propuxo os termos de alfa, beta e gamma diversidade co obxecto de estimar a diversidade a distintas escalas (escala local ou dentro do hábitat, entre hábitats, escala de paisaxe). Orixinalmente a diversidade alfa (α), foi caracterizada por Whittaker (1960, 1972) como o número de especies a escala local (diversidade dentro do hábitat, within-habitat diversity), a diversidade gamma (γ) como o número de especies a escala rexional, e a diversidade beta (β), como relación entre a diversidade gamma e alfa (diversidade entre hábitats, bet-ween-habitat diversity).

 

Measurements of Biodiversity within Ecosystems. Source: Global Forest Watch (2020).

Aínda que Whitaker (Whittaler 1960, 1972, 1975, 1977) empregou os tipos de biodiversidade para unhas escalas territoriais concretas, son numerosos os traballos elaborados por outros autores nos termos “local” e “rexional” empréganse con gran laxitude, de modo que a diversidade alfa simplemente refírese á riqueza de especies a unha escala de maior detalle (Koleff, 2005). A diversidade beta, no sentido máis amplo, referiuse tamén na literatura como: (i) β-diversidade interna ou patrón de diversidade, (ii) diversidade entre-hábitats ou diversidade entre-sitios e (iii) diversidade γ, diferenciación xeográfica ou diversidade δ. (Koleff, 2005).

Distribución da riqueza de organismos

Son numerosas as publicacións en que se mostran datos e representacións cartográficas da biodiversidade mundial global ou máis frecuentemente para distintos grupos de organismos. Nas imaxes seguintes móstranse algunhas destas representacións.
 

Riqueza Global de Mamíferos

Map of global patterns of mammalian species richness. From Jenkins et al. (2013).

Riqueza Global de Aves

Riqueza de especies de aves terrestres del mundo en temporada reproductiva (10.081 especies) resumida en hexágonos de igual área (12.452 km²) de un icosaedro global. Los puntos morados representan la ubicación de 54 ciudades de Aronson et al. (2014), con una riqueza que varía de 1 (azul) a 560 (rojo oscuro) especies por hexágono.

Riqueza Global de Plantas

Biodiversity: Global Plant Species. Tomado de Barthlott (2019). Elaborado a partir de Barthlott et al. (1996, 2007, 2014).

Biodiversity Hotspots

En 1988 o ecólogo Norman Myers introduciu o concepto de puntos quentes (hotspots) de biodiversidade aplicándoo aos bosques tropicais de América, onde delimitou dez "puntos quentes" que incluían bosques cunha elevada porcentaxe de endemicidade, pero cuxo estado de conservación atopábase gravemente ameazados e que deberían ser conservados. O traballo de Myers foi xeneralizado ao resto da superficie terrestre por Conservation International, que durante case 2 décadas avaliaron unha gran cantidade de datos valorando e axustando os criterios para identificar os Hotspots, asumindo finalmente que un Hotspot debería posuír unha elevada endemicidade (máis de 1.500 especies endémicas de plantas) e perder polo menos o 70% da superficie ocupada polos hábitats naturais primarios. Con estes criterios confeccionouse finalmente unha lista e unha cartografía de 36 puntos críticos de biodiversidade (hotspots).
 

Biodiversity Hotspots

En “verde”, los 25 puntos críticos de biodiversidad (Biodiversity Hotspots) como se indica en Myers, N., et al. (2000). Biodiversity hotspots for conservation priorities. Nature 403:853–858. doi:10.1038/35002501. En gris las áreas posteriormente añadidas en 2022 por Biodiversity Hotspots. GEOG 30N: Environment and Society in a Changing World. John A. Dutton e-Education Institute, College of Earth and Mineral Sciences, Pennsylvania State University. Retrieved 3 August 2022.

Map of the world's biodiversity hot spots (2014)

Mapa elaborado por Conservation International (2014) en el que se delimitan los 35 Biodiversity Hotspots caracterizado por una elevada tasa de endemicidad y que están gravemente amenazadas por la pérdida y degradación del hábitat.

Paises Megadiversos

O antropólogo Russel Mittermeier propuxo en 1997 o termo de Países Megadiversos,  O concepto foi posteriormente asumido polo Programa de Medio Ambiente das Nacións Ambiente (UNEP-WCMC) fixando unha serie de criterios crave para considerar que un país é Megadiverso, entre eles posuír unha ampla representación de ecosistemas terrestres e mariños, e un elevado número de endemismos, con polo menos 5.000 especies de plantas endémica. Confeccionando así unha lista de 17 países que representan os territorios de maior biodiversidade do planeta, albergando o 70% das especies descritas, a pesar de soamente representar o 10% da superficie da Terra. A lista de Países Megadiversos elaborada pola UNEP-WCMC no ano 2002 intégrana: Australia, Brasil, China, Colombia, Ecuador, Estados Unidos de Norteamérica, Filipinas, India, Indonesia Madagascar, Malaisia, México, Papua Nova Guinea, Perú, República Democrática do Congo, Sudáfrica, Venezuela
 

Paises Megadiversos

Paises Megadiversos. Fonte: PNUA-WCMC

Riqueza de Especies nos Paises Megadiversos