Clasificación.
 
A “Clasificación” es unha especialidade da Sistemática, encargada de ordenar cientificamente tanto aos organismos eucariotas e procariotas como a os virus, atendendo a súa semellanza e proximidades filoxenéticas.
 
A filoxenía defínese como a historia ou crónica evolutiva das especies. A filoxenía trata de esclarecer as relacións evolutivas entre os grupos de seres. Independentemente do método usado para estudar a filogenia, esta é única. Non existe máis que unha árbore da vida, que comeza co primeiro ser vivo sobre a Terra e termina con todas as especies de organismos que existen na actualidade. Será pois obxecto da filogenia o descubrir as relacións evolutivas entre as especies. Independentemente do método usado para estudar a filogenia, esta é única. Non existe máis que unha árbore da vida, que comeza co primeiro ser vivo sobre a Terra e termina con todas as especies de organismos que existen na actualidade.
 
A mediados do século XX xurdiron as tres grandes escolas filogenéticas designadas como: Sistemática Evolutiva (Nova Sistemática), Sistemática Fenética (Taxonomía Numérica) e Sistemática Filogenética (Cladística).
 
1.- Sistemática Evolutiva (Nova Sistemática)
 
O punto de partida desta escola é un volume colectivo editado por J.S. Huxley titulado The New Systematics (Huxley, 1940). Nela establecíase que as especies, que eran o obxecto principal dos sistemáticos da época, están formadas de poboacións e que o estudo detallado das devanditas poboacións e das súas variacións sería particularmente útil para discernir os procesos evolutivos. A Nova Sistemática (como se denominou ao principio esta escola) instaba, pois, a centrar a investigación sobre as poboacións máis que sobre as especies.
 
Mayr (1969), argumentou que a “Nova Sistemática” debería fortalecerse cos datos das distintas disciplinas biolóxicas (Citoloxía, Xenética, Ecoloxía, Fisioloxía, Etoloxía), contrastando así os resultados cos da sistemática tradicional alimentada maioritariamente pola morfoloxía.
 
O paleontólogo G.G. Simpson (1961), fortaleceu a integración dos aspectos temporais e dinámicos na Nova Sistemática, considerando á “poboación” como unidade básica da sistemática, que se corresponden con son sistemas dinámicos que evolucionan. A especie só pode definirse en termos de dinámica, de evolución, de xenética, de relacións dentro e entre as poboacións e non en termos de estruturas morfolóxicas fixas.

2.- Sistemática Fenética (Taxonomía Numérica)

En 1963, Sokal & Sneath publican: Principles of Numerical Taxonomy, na que establecen as bases da Sistemática Fenética (Taxonomía Numérica). Segundo estes autores, a sistemática debe de estar exenta de toda teoría previa, de modo que cando se clasifican os organismos debe realizarse baseándose na súa similitude, xeralmente na súa morfoloxía, ou en calidades observables, sen tomar en conta hipóteses previas sobre a súa filoxenía.
 
Segundo esta escola, todo o que coñecemos e podemos esperar coñecer é a similitude morfolóxica, o resto son hipóteses previas suxeitas á subxectividade de cada investigador. Consecuentemente, os organismos son agrupados sobre a base da súa similitude global (overall similarity); clasifícanse no mesmo grupo os organismos que teñan a maior cantidade de caracteres en común, os que son máis parecidos, sen facer unha apreciación da validez dos caracteres para coñecer a filoxenía, nin do peso que debería ter cada carácter na análise. A fenética ten en conta a maior cantidade de caracteres dispoñibles, calquera que sexa a súa natureza, e dálles a todos os caracteres o mesmo peso na análise. Dado que o número de especies e de caracteres a estudar pode ser moi elevado, é imprescindible a axuda de programas informáticos específicos, e por tanto o uso de computadoras (de difícil acceso nesa época). O resultado é un agrupamento xerárquico dos organismos que pode ser debuxado en forma de fenograma, en que se establecen as relacións de similitude (ou disimilitude) entre os organismos estudados (Sokal & Sneath, 1963).
 
A clasificación fenética foi criticada desde moitos puntos de vista. A crítica principal é que a estabilidade das clasificacións tampouco se consegue mediante os métodos fenéticos, xa que a elección dos caracteres para ingresar na análise é unha operación subxectiva. Por iso, aínda que Aínda que os métodos numéricos séguense utilizando, como primeira aproximación no estudo de organismos pouco coñecidos como bacterias ou virus, a clasificación fenética é un método actualmente en deshuso.

3.- Sistemática Filoxenética (Cladística). 

O entomólogo alemán Willi Hennig [1913,1976], publica Basic outline of a theory of phylogenetic systematics (Hening, 1950), onde establece as bases da Cladística, orientada a recoñecer as relacións evolutivas entre os organismos baseándose en similitudes derivadas compartidas (sinapomorfias). Como resultado final da análise cladístico obtéñense diagramas de relación en árbore chamados "cladogramas" (do grego κλ?δος, klados: rama), que permiten mostrar as distintas hipóteses sobre as relacións. Na actualidade, as análises cladístico baséanse en información derivada de secuencias de ADN, ARN e proteínas (datos moleculares), datos bioquímicos e datos morfolóxicos (Nelson & Platnick, 1981; Humphries & Parenti, 1981; Forey et ao. (1992); Cracraft & Donoghue, 2004; Williams, D.M. & Ebach, 2020).